"przepraszam, ze zyje... wiecej nie bede..."...

"..., jak mi sie chce ryczec! chce sie wydrzec tak, zeby mnie umarli uslyszeli, zeby zwiedle kwiaty sie podniosly, domy runely, drzewa popekaly, ziemia zadrżala a niebo sie rozstapilo... chce plakac, ale... objecalam sobie, ze juz nie bede... chce krzyczec, ale nie moge... nie wolno mi... krzycze wewnetrznie... krzycze tak, ze moje niebo sie rozstepuje, moja ziemia drży, moje drzewa pekaja, domy sie brzua, zwidle kwiaty podnosza, a umarli we mnie mnie slysza... tylko dlaczego wciaz czuje sie samotna, oklamywana, zawiedziona, żalosna, glupia, podla, smieszna i chora? dlaczego w oczach duszy mam ciagle te same lzy? i w cholere dlaczego nikt tego nie slyszy?!"

s.c.j.